Ναπολέων Λαπαθιώτης

Δελτίο Τύπου

Οι εκδόσεις Τύρφη παρουσιάζουν το ανθολόγιο Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με τίτλο «Ξεδιάλεγμα» από τον Τάκη Σπετσιώτη. Στον τόμο ανθολογούνται «Ποιήμτα», «Στοχασμοί», «Αφηγήματα» και «Συνεντεύξεις» του ποιητή, μεταξύ των οποίων και ορισμένα αδημοσίευτα.

Σε μία εκτενή και τεκμηριωμένη βιβλιογραφικά εισαγωγή ο Τάκης Σπετσιώτης, με το δικό του ιδιόρρυθμο ύφος γραφής, παρουσιάζει σκέψεις και προβληματισμούς όσον αφορά το έργο του ποιητή, την προσωπικότητα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τον χειρίστηκε μέχρι τώρα η φιλολογία αλλά και η παραφιλολογία. Εδώ προκύπτει και μία κόσμια διαμαρτυρία σχετικά με το ζήτημα αυτό και γίνεται μια προσπάθεια αποκατάστασης της εικόνας του Ν. Λαπαθιώτη στο σύνολό της. Θα ήταν σφάλμα να κατακερματίσουμε το έργο και τον βίο του ποιητή κατά το δοκούν, να τον αποθεώσουμε ή να τον καταδικάσουμε όπως έγινε στο παρελθόν, άλλωστε το άστρο του Ν. Λαπαθιώτη, αυτόφωτο καθώς είναι, αποστρέφεται, αλλά και δεν χρειάζεται ωραιοποιήσεις ή  καταδίκες, είναι πέρα και στέκεται σε απόσταση απλησίαστη από όλα αυτά.

Ο λεπταίσθητος ποιητής δεν ήταν απλά ένας ομοφυλόφιλος, ένας κομμουνιστής και χρήστης ουσιών, ούτε απλώς ένα παιδί της νύχτας. Όλα αυτά, που οπωσδήποτε παίζουν καθοριστική σημασία στον βίο και το έργο του, παραμένουν πράγματα κοινότοπα και άνευ ενδιαφέροντος, αν δεν αντιληφθούμε το πρόσωπο και την αισθητική που τα ενοποιεί και τα υπερβαίνει εξακολουθητικά.

Ο Ναπολέοντας Λαπαθιώτης ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των παγκόσμιων διανοούμενων που μετέτρεψαν την ίδια την ζωή τους σε ένα έργο τέχνης και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Επομένως κάθε απόπειρα να ενταχτεί ο βίος και το έργο του ποιητή σε ρηχές και ενοχλητικές τυποποιήσεις ή ακόμα σε φιλολογικά, ιδεολογικά ή ερωτικά στρατόπεδα θα παραμένει πάντοτε ανεπιτυχής και λανθασμένη. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης θα διαφεύγει πάντοτε και εξακολουθητικά προς τα εμπρός, αφήνοντας πίσω του όλους όσους θα προσπαθήσουν μέσα από σχολαστικές και φιλολογικές αυταρέσκειες να τον ακινητοποιήσουν στα καθ’ υμάς. Ατόν τον Ναπολέοντα  Λαπαθιώτη θέλει να μας γνωρίσει ο Τάκης Σπετιώτης, καθ’ ύλην  αρμόδιος για την οπτική αυτή, και αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο στο σύνολο της λαμπρότητάς του προτείνουν με το «Ξεδιάλεγμα» και οι εκδόσεις Τύρφη.

Και είναι τόσο μεγάλη η ευκολία με την οποία οι νέοι κυρίως άνθρωποι του καιρού μας προσεταιρίζονται ταυτότητες και ετερότητες, λες και το ζήτημα θα μπορούσε να είναι αυτό, με τρόπους που συνήθως άγονται και φέρονται από παγκόσμιες ή εντόπιες μόδες και συρμούς που ο φωτισμός αυτής ακριβώς της οπτικής, που αφορά το σχεδόν υπερβατικό σύνολο της μορφής του ποιητή, συνιστά την αντιπολίτευση και την προσφορά αυτού ακριβώς του βιβλίου.

Το «Ξεδιάλεγμα» του έργου του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη από τον Τάκη Σπετσιώτη φιλοδοξεί να αποκαταστήσει τη μορφή του ποιητή, καθώς αυτή έχει κατά κάποιον τρόπο διασυρθεί ακόμα και από τους υποστηρικτές του, και να την αποδώσει ατόφυα, λιτή, κομψή αξιέραστη, και εν τέλει περίλαμπρη και αισθαντική στο φως και το σκοτάδι που της αρμόζει.

εκδόσεις Τύρφη

Όταν με βρήκε ο λύκος

Δελτίο Τύπου

Το βιβλίο της Μαρίας Ψωμά-Πετρίδου, «Όταν με βρήκε ο λύκος», από τις εκδόσεις Τύρφη, με μια πρώτη ματιά ασχολείται με το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο. Μόνο που το κάνει με έναν τρόπο λίγο διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Μας εισάγει μέσα από την έντονη εικονοποιία, τους διαλόγους αλλά και τον ευθύ λόγο του θύματος στο σύνολο της υπόθεσης. Μακριά από ευκολίες, επιπολαιότητες και διδακτισμούς, καταδικάζοντας φυσικά την βία, καταδύεται σε ασυνήθιστα βάθη όσον αφορά τα πρόσωπα του δράματος και τα αθέατα περιστατικά που συγκροτούν το αταβιστικό κομμάτι αυτής της συναναστροφής. 

Ποιος θα συμφωνούσε άραγε με τη βία; Δημόσια ίσως κανείς, σε κατάσταση ιδιωτικού αναστοχασμού ή εξομολόγησης δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει, οπωσδήποτε όχι τα θύματα, δεν θα επικροτούσαν τη βία, αλλά και για τον δράστη τίποτε δεν είναι βέβαιο. Τι όμως συμβαίνει και άνθρωποι που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προθέσεις βρίσκονται μπλεγμένοι στον κύκλο της βίας; Τι κάνει το χέρι ενός ανθρώπου να υψωθεί ενάντια σε έναν άλλο άνθρωπο και μάλιστα δικό του; Και αυτός ο άλλος τι αισθάνεται όταν τον χτυπά το αγαπημένο χέρι και γιατί δεν αντιδρά συνήθως με τον αναμενόμενο τρόπο ενός βιολογικού αυτοματισμού άμυνας; Σε ποιο βαθμό είναι οι σκέψεις, οι πράξεις και η καθημερινότητά μας είναι μέρος της συνειδητής και σε ποιο της ασυνείδητης ύπαρξής μας; Τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα, πότε ζούμε στην πραγματικότητα και πότε στην φαντασία μας, πού αρχίζει και πού τελειώνει το σκοτάδι του συσχετισμού μέσα στο οποίο κινούνται θύτης και θύμα; Όπως φαίνεται τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Και όλες αυτές οι διευκρινίσεις είναι μάλλον απαραίτητες για να διαρραγεί αυτό το σκοτάδι -αν μπορεί- και να ξεχυθεί κάποτε στον κόσμο, αλλάζοντας τον κόσμο και τον άνθρωπο, εάν και εφόσον μπορεί να αλλάξει.

Το βιβλίο της Μαρίας Ψωμά-Πετρίδου, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία αφενός να βιωθούν τα γεγονότα της βίας και οι ρόλοι του θύτη και του θύματος, που μόνο μέσω της τέχνης είναι δυνατόν να προσεγγίσουμε δίχως να τα υποστούμε, και αφεταίρου να στοχαστούμε ουσιαστικά επάνω στην ανθρώπινη φύση αλλά και τον ανθρώπινο βίο, που χρέος μας είναι να προσπαθούμε ακατάπαυστα και ενάντια σε όλα και σε όλους, ακόμα και στον φόβο μας ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, να τον κάνουμε κάθε φορά έστω και λίγο καλύτερο.

εκδόσεις Τύρφη

Το προϊόν είσαι εσύ.

«Ο βιομηχανικός καπιταλισμός εξαρτάται από την εκμετάλλευση και τον έλεγχο της φύσης, με καταστροφικές συνέπειες που αναγνωρίζουμε μόνο τώρα. Ο καπιταλισμός της επιτήρησης εξαρτάται από την εκμετάλλευση και τον έλεγχο της ανθρώπινης φύσης».

Shoshana Zuboff / Harvard Business School / «The Age of Surveillance Capitalism».

Έτσι μπορείς να εξηγήσεις την επίθεση που ο ίδιος ο άνθρωπος κάνει στον εαυτό του υπερασπιζόμενος όλα εκείνα τα εμπορευματοποιημένα δικαιώματα που αντιστρατεύονται άγρια μια κατάσταση που έως τώρα ονομάζαμε φύση του ανθρώπου, καθώς και τις πάγιες αντισυστημικές διεκδικήσεις που τη συνόδευαν, οι οποίες διαστρεβλώνονται και πλήττονται ανεπανόρθωτα -καθώς νοηματοδοτούνται εκ νέου- από αυτόν τον μηχανισμό. Ο καπιταλισμός της επιτήρησης που η πρώτη ύλη του είναι η επεξεργασία της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα από την αδιανόητη συλλογή και επεξεργασία στοιχείων γι’ αυτήν, αποσκοπεί και πετυχαίνει την απόλυτη υπονόμευση της ελεύθερης βούλησης και της προσωπικής κυριαρχίας, στοχεύοντας σε μια απολυταρχική κοινωνική δομή, που όμοιά της δεν έγινε ποτέ. Η αδιάλειπτη και πανταχού παρούσα επιτήρηση θεωρείται αυτονόητη και είναι απολύτως επιθυμητή αφού αμείβει με την φθηνή, εμπορευματοποιημένη και εικονική επικοινωνία, πληροφόρηση, ηδονή και διαβίωση ή έστω την προσδοκία της. Οι άνθρωποι παραδίδουν την ταυτότητά τους και μετατρέπονται πολύ ευχαρίστως σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο προϊόν με μοναδική τελικά ταυτότητα την εμπορικότητα και την απόδοσή του. Και το προϊόν αυτό, για να είναι ανταγωνιστικό και αθάνατο πρέπει να μεταβάλλεται ασταμάτητα με όρους παγκόσμιας απόδοσης. Το προϊόν, λοιπόν, δεν έχει φύλο, δεν έχει ιδεολογία, δεν έχει θρησκευτικές πεποιθήσεις, δεν έχει ξεχωριστή ιστορία, πατρίδα, γλώσσα, προγόνους και απογόνους, ούτε και μία ανελαστική και μονοσήμαντη σεξουαλικότητα, δεν έχει πολιτική ή κοινωνική συνείδηση και φυσικά καμία ταυτότητα τελικά. Αυτή είναι η νέα μορφή δουλείας και τίποτε πιο αποδοτικό, ως πάγιο κεφάλαιο, δεν υπάρχει από την απόλυτη υποδούλωση, όπως μας διδάσκει η ιστορία. Το προϊόν μάλιστα, καθώς έχει συνεχείς αμοιβές προς την κατεύθυνση αυτή, διεκδικεί μαχητικά μόνο του αυτή την αντικειμενοποίηση και τεχνολογική και αλγοριθμική αυτοβελτίωση, που θα του δώσει την απόλυτη ελευθερία μιας προσωπικής ανυπαρξίας, που χρειάζεται για να είναι ακατανίκητο στην αυτοπραγμάτωση του απανθρωπισμού του. Όπως ο παλαιός καπιταλισμός δημιουργούσε νέες ανάγκες που ο ίδιος κάλυπτε έπειτα με εμπορεύματα, έτσι τώρα δημιουργεί μέσα στον παλαιό καταναλωτή νέους εαυτούς που ο ίδιος καλείται να εξαγοράσει εκ νέου. Η εμπροσθοφυλακή και η αιχμή του δόρατος στην κατεύθυνση αυτή είναι φυσικά ο πολιτισμός και τα μεγάλα κέντρα πολιτισμού που εμφανίστηκαν ξαφνικά και ανεξήγητα παντού, προκειμένου να ανατροφοδοτούν, επανανοηματοδοτώντας τις λέξεις και τα πράγματα, και να εξελίσσουν το προϊόν, καθώς από εκεί εκπορεύεται, νομιμοποιείται, διαφημίζεται και διεκπεραιώνεται η εμπορευματοποιημένη ψευδαίσθηση αυτής της νέας ελευθερίας και ιδεολογίας του ανθρώπου εμπορεύματος που αυτοπραγματώνεται.

                Φυσικά, ο άνθρωπος, πάντοτε -έως τώρα τουλάχιστον- ανέπτυσσε πάντοτε μια μορφή αντιπολίτευσης σε κάθε επερχόμενη υποδούλωση, πράγμα που και τώρα θα συμβεί. Μόνο που δεν είχε αντιμετωπίσει έως τώρα μια πρόκληση αυτών των διαστάσεων και λίγο πολύ είχε κρατήσει μια ιστορικά σταθερή δομή όσον αφορά την επονομαζόμενη φύση του. Μόνο που τη φορά αυτή η επίθεση είναι φαραωνικού τύπου και στοχεύει τόσο βαθιά όσο ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί. Το ζήτημα δε βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη συνειδητοποίηση που δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συνεχίσει να συμβαίνει! Τι είδους αυτοσυνείδηση μπορεί να έχει ένα προϊόν! Και δεν ξέρω αν το κατάλαβες, που μάλλον δεν το κατάλαβες, αλλά το προϊόν είσαι εσύ…  

Κ.Τ.

Η επαν-απαρχαίωση του ανθρώπου

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το «Die Antiquiertheit des Menschen» («”Η επαν”-“απαρχαίωση” του ανθρώπου»), του Γερμανού φιλοσόφου Γκύντερ Άντερς. Γραμμένο το 1956 περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια ένα μέλλον που ταυτίζεται με τις πιο ζοφερές στιγμές του δικού μας παρόντος:

“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. Αρκεί να δημιουργηθούν εξαρτήσεις τόσο ισχυρές ώστε η ιδέα και μόνο της εξέγερσης να μην έρχεται στο μυαλό κανενός.

Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον δραστικό περιορισμό της παιδείας, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί. Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς. […]

Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «ψυχαγωγικά» προγράμματα που θα κολακεύουν πρωτίστως το συναίσθημα και τα ένστικτα. Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται. Το σεξ θα τεθεί στην πρώτη γραμμή των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων — δεν υπάρχει καλύτερο κοινωνικό ηρεμιστικό!

Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε η διαφημιστική ευφορία να γίνει το μοντέλο της ανθρώπινης ευτυχίας και υπόδειγμα της ελευθερίας. […]

Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ό,τι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί.

Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν”.

[Μετάφραση του Αντώνη Καραβασίλη από τη γαλλική έκδοση: «L’obsolescence de l’homme», εκδ. IVREA, Παρίσι 2002.]»

Αδύναμο πλάσμα

Το αδύναμο πλάσμα / Ανώνυμος / εκδόσεις Τύρφη / στο τυπογραφείο και καθ’ οδόν προς την παρουσίαση του τρόμου… με τον Stelios Metaxas

Μήπως το «αδύναμο πλάσμα», τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από τον Πρίγκηπα του σκότους. Αν ναι τότε τα πράγματα παίρνουν άλλες διαστάσεις και ο «καλός» είναι διαφορετικός από αυτόν που νομίζαμε.

«Έλα, λοιπόν, ω σατανά, συσσωρευμένο σκότος, πηγμένα αίματα και σωματικά υγρά σκοτωμένου. Έλα βρωμερό πλάσμα, έλα να δώσεις την ύστατη μάχη που τόσο επιθυμείς και να εξοντωθείς διά παντός, εσύ να ησυχάσεις κι εγώ να έχω προσφέρει στην ανθρωπότητα τη μεγαλύτερη δυνατή υπηρεσία που θα μπορούσε να της προσφερθεί. Έλα αδύναμο πλάσμα, που σέρνεσαι και έρπεις, που αποζητάς τον οίκτο με κάθε τρόπο, δείχνοντας τις πληγές ή τα γεννητικά σου όργανα κατά περίσταση ή, ακόμη, προσφέροντας το λουρί, που μόνο σου φόρεσες στον λαιμό σου, στον κάθε πιθανό ή απίθανο δυνάστη σου.
Έλα, πιστεύοντας ότι με σαγήνευσες με τον τρόπο που γλύφεις τα παπούτσια μου, με τον τρόπο που σπαράζεις εμπρός στην απόρριψη της εκούσιας δουλείας σου, με τον τρόπο που διπλώνεσαι στα δύο, που επαναστατείς και προσποιείσαι την οδύνη, την αρρώστια και τον ανεκπλήρωτο έρωτα που υποτίθεται ότι έζησες. Τίποτε δεν έζησες, δεν έζησες καν, δεν υπάρχεις στα ληξιαρχεία και τους καταλόγους των ζώντων, για τον λόγο αυτό τρέμεις μήπως αποκαλυφτείς, μήπως και φανεί η απάτη, το ότι αντιστοιχίζεσαι σε ένα πρόσωπο που ανήκει, ούτως ή άλλως, στην κυριαρχία του σκότους. Τρέμεις, επίσης, και για τον ίδιο λόγο, μήπως ξεσκεπαστεί η αδιανόητη ηθική διαφθορά και η κατάπτωση, που με έπαρση δηλώνεις ως προσωπική ζωή και αισθήματα, ω κτήνος της χειρότερης δυνατής διαφθοράς, έμεσμα, και φρίκη των φριχτότερων ονείρων των φριχτότερων ανθρώπων.»

(απόσπασμα)

Αδύναμο πλάσμα

Αδύναμο πλάσμα / Ανώνυμου / εκδόσεις Τύρφη – στο τυπογραφείο…

Οι εκδόσεις Τύρφη παρουσιάζουν ίσως ό,τι πιο προκλητικό και ακραίο, εριστικό και ανατρεπτικό γράφτηκε ποτέ στην ελληνική γλώσσα. Πρόκειται για ένα λιβελογράφημα κατά της χειριστικής αδυναμίας κάθε είδους, είναι γραμμένο σε θεατρική πρόζα, ως αφηγηματικός μονόλογος, και είναι το κείμενο ενός «Ανώνυμου», αφού δεν το υπογράφει κανείς. Αν κρίνουμε από την ποιότητα του χαρτιού, το μελάνι, αλλά και την κορδέλα (γνωστού ζαχαροπλαστείου της εποχής που δεν υπάρχει πλέον και που εύχεται για το Νέον Έτος) που ήταν δεμένα τα χειρόγραφα, πρέπει να έχει γραφεί κάπου το 1960 σε άγνωστο τόπο. Στα χέρια μας έφτασε μέσω ενός γνωστού και άξιου φίλου λογοτέχνη, που δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, και που φρόντισε ο ίδιος να το παραλάβουμε δρομολογώντας τη διαδικασία πριν τον θάνατό του. Πέρα από κάθε δε αμφιβολία δεν πρόκειται για δικό του κείμενο, αλλά ενός ανθρώπου που γνώρισε κάπου στην πολυδαίδαλη ζωή του και διατήρησαν μια ισχυρή φιλία ως το τέλος. Το βιβλίο θα εκδοθεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και η παρουσίασή του, με περιορισμένο αριθμό καλεσμένων, θα γίνει σύντομα στη Θεσσαλονίκη με ονομαστικές προσκλήσεις που θα λάβουν οι ενδιαφερόμενοι από τις εκδόσεις κατόπιν αιτήματός τους.

Με εκτίμηση
Εκδόσεις Τύρφη

Το αλφαβητάρι του διαβόλου

Άσπλαχνος / Ο προικισμένος με την ψυχική δύναμη να υποφέρει τις συμφορές που πλήττουν τους άλλους.

Βλάκας / Αυτός που εισβάλλει στην επικράτεια της θεωρητικής σκέψης κι εξαπλώνεται σε κάθε γωνιά της ηθικής πράξης.

Γέννηση / Η πρώτη και πιο αγαπημένη μας συμφορά.

Διαβάλλω / Αποδίδω κακόβουλα σε άλλον τις αποτρόπαιες πράξεις που δεν είχα το θάρρος ή την ευκαιρία να διαπράξω.

Εκκεντρικότητα / Μέθοδος εντυπωσιασμού τόσο φθηνή, που όλοι οι ηλίθιοι την χρησιμοποιούν για να αναδείξουν την ανικανότητά τους.

Ζηλιάρης / Ο υπέρμετρα προσηλωμένος στη διαφύλαξη αυτού που θα μπορούσε να χάσει μόνον αν δεν άξιζε να το κρατήσει.

Ηρεμία / Ασυνήθιστη υπομονή, ενώ καταστρώνεις μιαν αξιόλογη εκδίκηση.

Θρησκεία / Κόρη της ελπίδας και του φόβου, που εξηγεί στους αμαθείς τη φύση της αμάθειας.

Ιστόρημα / Μια αφήγηση συνήθως ψεύτικη.

Κοινοτοπία / Ο θεμέλιος λίθος της ιδιαίτερης αίγλης που παρουσιάζει η δημοφιλής λογοτεχνία… Η σοφία ενός εκατομμυρίου ηλιθίων, με τα λόγια ενός αργόστροφου.

Λατρεία / Λαϊκή μορφή εξαθλίωσης. Διαθέτει ένα κάποιο στοιχείο υπερηφάνειας.

Μισαλλόδοξος /  Αυτός που αφοσιώνεται με πείσμα και φανατισμό στην άποψη που δεν αποδέχεται.

Νύφη / Μια γυναίκα με υπέροχες προοπτικές ευτυχίας πίσω της.

Ξεκουράζομαι / Σταματάω να ενοχλώ.

Ομορφιά / Η δύναμη με την οποία μια γυναίκα γοητεύει έναν εραστή και τρομοκρατεί έναν σύζυγο.

Περιφρόνηση / Το συναίσθημα που νιώθει κάθε συνετός άνθρωπος όταν του είναι τρομερά εύκολο να τσακίσει τον εχθρό του.

Ρεαλισμός / Η τέχνη να αναπαριστάς τη φύση, όπως τη βλέπουν οι βάτραχοι.

Σχέση / Θεόσταλτο είδος σχέσης στο οποίο οδηγούνται δυο ηλίθιοι, προκειμένου να αλληλοκαταστραφούν.

Τεμπελιά / Αδικαιολόγητη εξασθένιση της καλής διαγωγής ενός ανθρώπου κατώτερης κοινωνικής τάξης.

Υπομονή / Ελάσσων μορφή απελπισίας. Θεωρείται αρετή.

Φιλοδοξία / Η ακατανίκητη επιθυμία να σε κατηγορούν οι εχθροί σου όσο ζεις και να σε ξεφτιλίζουν οι φίλοι σου όταν πεθάνεις.

Χρέος / ένα έξυπνο υποκατάστατο για την αλυσίδα και το μαστίγιο του επιστάτη σκλάβων.

Ψηφοφόρος / Αυτός που διατηρεί το ιερό προνόμιο να ψηφίζει αυτός που διάλεξε κάποιος άλλος.

Ωκεανός / Μάζα νερού, που καταλαμβάνει περίπου τα δύο τρίτα ενός κόσμου φτιαγμένου στα μέτρα του ανθρώπου, ο οποίος -σημειωτέον- δεν έχει βράγχια.

Το αλφαβητάρι του διαβόλου / ΑΜΠΡΟΟΥΖ ΜΠΗΡΣ / μετ. Γιώργος Μπλάνας 

Ο Αλβανός

«Ο ΑΛΒΑΝΟΣ»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι εκδόσεις Τύρφη σας καλούν στην παρουσίαση του μυθιστορήματος «Ο Αλβανός» του Κώστα Μπραβάκη, την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου στις 19:30μμ, στον κήπο του Γενί Χαμάμ στην Αίγλη, Αγίου Νικολάου 3 – πίσω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου.
«Ο Αλβανός» αποτελεί το κύκνειο λογοτεχνικό πόνημα του αείμνηστου συνθέτη, τραγουδοποιού και συγγραφέα Κώστα Μπραβάκη. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα του οποίου η συνδυαστική δύναμη του λόγου, με την ταυτόχρονη πρωτοτυπία της πλοκής, το καθιστούν σημαντικό ανάγνωσμα ικανό να ερεθίσει τη σκέψη και να προβληματίσει.
Ο κεντρικός ήρωας, ο Νίκος Αρβανίτης, είναι ένας Αλβανός μετανάστης στην Ελλάδα, την εποχή του πρώτου κύματος της μετανάστευσης Αλβανών στη χώρα.
«…ένας περιπλανώμενος αναζητητής της αλήθειας που, αν έβρισκε νόημα, θα το κρατούσε μόνο για τον εαυτό του».
Ο K. Μπραβάκης χτίζει τον χαρακτήρα του ήρωά του, καθώς και των γύρω από αυτόν, έχοντας πρώτα διεισδύσει στη πραγματικότητά του, τόσο της χώρας προέλευσής του όσο και της τωρινής. Με οξεία παρατηρητικότητα και ενσυναίσθηση τον ενσωματώνει στο ιστορικό και καθημερινό γίγνεσθαι του τόπου εγκατάστασής του, δίχως να αποκρύπτει τα συν και τα πλην, αλλά και χωρίς ως συγγραφέας, γνωρίζοντας πολύ καλά την ανθρώπινη υπόθεση, να εκφράζει μια ηθικολογική κρίση απέναντί του. Δεν φείδεται ούτε φοβάται ν’ αποκαλύψει τα πολλαπλά πρόσωπα των πρωταγωνιστών στον αγώνα του καθενός για την επιβίωση, από την έκφραση και εφαρμογή του ρατσισμού μέχρι την ωμή βία, όπως και την εσκεμμένη χρήση του έρωτα ως εργαλείο εκμετάλλευσης προς επίτευξη συγκεκριμένων στόχων.
Γράφοντας άλλοτε σε πρωτοπρόσωπη και άλλοτε σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, με γλώσσα από αγοραία έως ποιητική, ενίοτε και βαθιά φιλοσοφική, χρησιμοποιούμενη κατάλληλα στην κάθε περίσταση, αναδεικνύει γλαφυρά τα πρόσωπα του μυθιστορήματος, καθώς αναδύονται μέσα από τα πάθη και τα προτερήματά τους, ενώ δημιουργεί μια έντονη εικονοποιία. Καταρρίπτει τους όποιους μύθους περί «ευγενούς» ή «ποταπής» καταγωγής, καταδεικνύοντας ότι τα ανθρώπινα πλάσματα, από όπου κι αν προέρχονται, διέπονται από τους ίδιους εσωτερικούς νόμους, ενώ παράλληλα στέκεται με αυστηρά αντικειμενική ματιά απέναντι στους χειρισμούς των πολιτικών καθεστώτων που τους διαφεντεύουν. Εντέλει ο Κώστας Μπραβάκης δημιουργεί ένα μοναδικό αφήγημα, πέρα από κάθε αμφιβολία, και άξιο λόγου από κάθε πλευρά.

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΣ, συνθέτης – μουσικολόγος
ΕΝΤΜΟΝΤ ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΑΛΒΑΡΗΣ, συγγραφέας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΟΖΗΣ, συγγραφέας

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ:
ΜΥΡΤΩ ΣΤΑΥΡΑΚΙΔΟΥ
ΕΡΜΙΟΝΗ ΚΑΪΣΑΡΛΗ
ΠΑΜΕΛΑ ΚΕΣΑΡΑΚΑ

ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ
ΜΑΡΙΑ ΑΝΘΙΔΟΥ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:
ΜΑΡΙΑ ΨΩΜΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ

Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Κώστας Μπραβάκης ήταν συνθέτης, τραγουδοποιός, μουσικός παραγωγός, μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών και της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο. Σε νεαρή ηλικία μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει μουσική. Αργότερα γράφτηκε στην τάξη του Θόδωρου Αντωνίου, με τον οποίο σπούδασε σύνθεση. Έργα του έχουν εκτελεστεί, εκδοθεί (σε 10 δίσκους) και τυπωθεί σε παρτιτούρες. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Απεβίωσε το 2020 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν παντρεμένος με τη συγγραφέα και μουσικοπαιδαγωγό Εύα Ιεροπούλου, με την οποία έκανε δυο παιδιά.

Λογοτεχνικά Έργα του:
Pianissimo, μυθιστόρημα, εκδόσεις Μπαρμπουνάκη
Εικοσιτέσσερα πρελούδια, δώδεκα σπουδές και εφτά πικρά τραγούδια, ποίηση, εκδόσεις Πανοπτικόν
Εναέριες ρίζες, ποίηση, εκδόσεις Πανοπτικόν
Η σωστή γωνία, συλλογή διηγημάτων, εκδόσεις Ars Poetica
Η Αγία Νόσος, ποίηση, εκδόσεις Παρασκήνιο

(Υπεύθυνος των εκδόσεων είναι ο Κωνσταντίνος Τέλιος, την οπτική επικοινωνία καθώς και το δημιουργικό των βιβλίων έχει ο Απόστολος Ρίζος, ενώ τις δημόσιες σχέσεις η Μαρία Ψωμά Πετρίδου, νομικός σύμβουλος είναι ο Δημήτριος Ντοκατζής.)

Εκδόσεις Τύρφη
Γεωργίου Σταύρου 4
54639 Θεσσαλονίκη
τηλ. 2310 269587

Για το άπειρο / Φρήντριχ Σίλερ

«Η ποιητική τέχνη, η οποία στέκει ψηλότερα από οτιδήποτε επιδεικνύει η πραγματικότητα, δικαιούται να θρηνεί μόνο για το άπειρο. Το περιεχόμενο του ποιητικού θρήνου δεν μπορεί ποτέ να είναι κάποιο εξωτερικό, παρά μόνο ένα εσωτερικό ιδεατό αντικείμενο, ακόμη και όταν κλαίει για κάποια πραγματική απώλεια, πρέπει πρώτα να τη μετατρέψει σε ιδεατή. Η ποιητική πραγμάτευση συνίσταται ουσιαστικά σε τούτη την αναγωγή του πεπερασμένου σε κάτι το άπειρο. Άρα το εξωτερικό υλικό καθεαυτό είναι πάντοτε αδιάφορο, γιατί η ποιητική τέχνη δεν μπορεί ποτέ να το μεταχειριστεί όπως το βρίσκει, παρά του δίδει ποιητική περιωπή μονάχα μέσα από τη μορφή που του παρέχει η ίδια…»

Φρήντριχ Σίλερ / επιλογή από το έργο του / περί αφελούς και συναισθηματικής ποιήσεως / επιλογή-μετάφραση-εισαγωγή Κώστας Ανδρουλιδάκης / εκδ. στιγμή

Το ξυράφι / εκδ. Τύρφη

Το ξυράφι / Αικατερίνη Σουέρεφ / εκδ. Τύρφη

Η δράστις, μετά την αποτρόπαια πράξη της, κατέβηκε σοκαρισμένη στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, γεμάτη αίματα, ψέλλισε: «τον σκότωσα, καλέστε την αστυνομία» και σωριάστηκε στο πάτωμα…

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι εκδόσεις Τύρφη σας καλούν στην παρουσίαση του βιβλίου «Το Ξυράφι» της Αικατερίνης Σουέρεφ, την Τρίτη 7 Ιουλίου στις 19:00μμ, στον κήπο του Γενί Χαμάμ, στην Αίγλη, Αγίου Νικολάου 3 – πίσω από τον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου.

«Το Ξυράφι» τέμνει σε βάθος τον ψυχικό κόσμο «μιας γυναίκας υπεράνω πάσης υποψίας», άλλης εποχής, που η παραφορά του ερωτικού πάθους μαζί με την αποκαθήλωση του ερωτικού της ειδώλου, την ωθούν στο σχεδιασμό και τη διάπραξη εγκλήματος σε βάρος του εραστή της.
Η συγγραφέας με διεισδυτικό πνεύμα και οξεία παρατηρητικότητα, φιλτραρισμένη μέσα από ουσιαστική γνώση της ψυχολογίας, τολμάει να εμφανίσει ασχολίαστες τις σκέψεις, τη ζωή και τα συναισθήματα της ηρωίδας όταν αυτή οδηγείται πλέον στη φυλακή, δίνοντας εναύσματα στον αναγνώστη να υποψιαστεί ότι το ανθρώπινο ον που φτάνει στο έγκλημα, μπορεί να είναι όχι μόνον θύτης αλλά και θύμα.
Η συμπυκνωμένη και περιεκτική γραφή της ιστορίας μεταγγίζει με λιτή δεινότητα το άγος και το πάθος μιας ύπαρξης, προκειμένου να βιώσει και να διαχειριστεί τη ζωή και τον ψυχικό της κόσμο. Η ασημαντότητά της μετατρέπεται σε σπουδαιότητα μέσα από τον έρωτα, που την οδηγεί στη θέωση και ταυτόχρονα στη συντριβή της, αποκαλύπτοντας τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.
«Τι πολεμάς;» την ξαναρώτησε ο εαυτός της.
«Τη μοναξιά του έρωτα που με διαλύει», απάντησε.

Για «Το Ξυράφι» θα μιλήσουν:

Κατερίνα Νικολάου, δημοσιογράφος
Γρηγόρης Καρακατσούλης, ψυχίατρος
Δημήτριος Ντοκατζής, δικηγόρος
Θωμάς Πετρίδης, δικηγόρος
Αικατερίνη Σουέρεφ, συγγραφέας -ψυχολόγος
Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Μαρία Γκερτσάκη
Την εκδήλωση θα παρουσιάσει η Μαρία Ψωμά Πετρίδου, συγγραφέας – υπεύθυνη επικοινωνίας των εκδόσεων Τύρφη

Την οπτική επικοινωνία έχει ο Απόστολος Ρίζος
Υπεύθυνος των εκδόσεων είναι ο Κωσταντίνος Τέλιος

Βιογραφικό της συγγραφέως

Η Αικατερίνη Σουέρεφ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Μετεκπαιδεύτηκε στην Ψυχολογία της Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Stirling στη Σκωτία. Ειδικεύτηκε στην Γνωστική-Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, καθώς και στην Ψυχοθεραπεία Gestalt στο Gestalt Foundation στη Θεσσαλονίκη. Έχει ολοκληρώσει το διδακτορικό της στις Επιστήμες της Αγωγής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ζει στη Θεσσαλονίκη μαζί με τα παιδιά της τον Κωνσταντίνο και τη Δήμητρα.
Ακολουθεί τη ζωή γράφοντας.
Το 2018 συμμετείχε με το διήγημά της «Σαν μια κορδέλα φως» στο βιβλίο «Εκ του μη όντος» από τις εκδόσεις Τύρφη. «Το Ξυράφι» είναι το πρώτο της βιβλίο.